سخن حسین با یاران:

اینک آگاه باشید کسی که میخواهد نفس و جانش را آماده دیدار خدا کند ،بامدادان با ما حرکت کند.

حسین (ع) نگفت: می خواهم به دیدا ر مرگ بروم

نگفت:آن جا میرویم که از هستی خارج و به کرانه نیستی برویم

فرمود:اگر کسی مثل ما اشتیاق دیدار خدا را دارد با من حرکت کند.

سلام بر شش ماهه نینوا،

 کودک شیر خوار تیر خورده‌ی به زمین افتاده‌ی به خون غلتیده

که خونش به آسمان بالا رفت و در آغوش پدرش به وسیله‌ی تیر ذبح شد.

خداوند تیرانداز و پژمرده کننده‏ا‌ش  را لعنت کند.

دلاور نور (حسین بن علی) به محض اینکه به راه افتاد

هر سنگ و هر پیچ راه بر ورود او گریست

او راه را از بیراهه می شناخت

آن گاه با یاری گرفتن از خداوند و نشانه های او می گذارد

دست تقدیر او را به سوی وظایفی که زندگی برایش معین کرده هدایت کند.

حسین  عاشق است ، او  دنیا را فتح کرده و هیچ ترسی برای

از دست دادن ندارد

عشق واقعی به تمامی وانهادن است

کنار رودخانه فرات نشستم و گریستم

اسارت دشوار و یتیمی دردی است عمیق

گل نازدانه حسین چگونه می تواند رنج تشنگی و زخم تازیانه و اسارت و آزادی و بدتر از آن درد یتیمی را به جان بخرد

قلبی کوچک دارد اما روحی بزرگ،او بزرگی را از حسین به ارث برده

وارد خرابه می

دیگر تاب دوری پدر را ندارد                                     

پریشان در جستجوی پدر است

امشب رقیه پدر و نوازش های پدر را طلب می کند

امشب رقیه است و عمه

رقیه است و سر بابا

رقیه،مهتاب شبهای حسین

ای مظلوم ترین فریاد خسته

گل نازدانه و انیس رنج های عمه

بخواب،بخواب

اینجا از دغدغه های مادی دنیا و کینه های خاکستری آن هیچ خبری نیست..

اینجا اشک غم با شوق و احساس در هم آمیخته شده...

راستی اینجا چقدر نفس کشیدن غنیمت دارد...

اینجا چقدرحسرت داری که ساعتها ناگفته های دلت را برای محبوبت با زبان اشک بیان کنی و هیچ کس با اشاره به تو نگوید:ایرانی!بلند شو...

اینجا صدای شکستن دلها بسیار می آید.

اینجا کنار حرم،ناله های یا حسین و یا زینب بسیار می آید..

اینجا تنها نشستن و با چشم غلطیده در اشک نگاه کردن و هق هق گریه،عجب طعم خوشی دارد..

اینجا آوارگی و شیدایی با پای برهنه بر زمین گرم و مقدسی که دردانه زهرا(س) بر آن قدم گذاشته،چه لذتی دارد..

اینجا ناله های زینب و درد دل های رقیه با پدر وجودت را ذوب می کند...

اینجا آتش گرفتن خیمه ها را میبینی.اما نه!...احساس سوختن به تماشا نمی رسد..آتش بگیر..

اینجا هیچ چیز به اندازه اشک،انسان را به خدا نمی رساند..

راستی که اینجا چه بهانه عزیزی برای عاشقی داری..

اینجا نمی دانی به کدامین بارقه نور خیره شوی! این سرگردانی آزارت میدهد..

اینجا حس کودک یتیمی را داری! اشکهای خسته از غربت شیعه را با گوشه لباست پاک میکنی ولی هرچه می گریی آرام نمی شوی!

اینجا غربت ،درد سنگینی را بر دلت وارد می کند که اشکهای بی امان آن را تسکین نمیدهد..

آری! اینجا نینوا با هوایی بارانی از ابرهای غم و اندوه و غربت است.

احساس می کنم که قلب تو در تاب و تب این غم گران،در هوای غبار آلود سینه ات،می خواهد از تپش بایستد.

می خواهم بگویم اینجا...

اینجا حضور صاحب الزمان را می شود احساس کرد..

به اینجا که می رسی غمگینانه پاهای خویش را برهنه می کنی تا اندکی از نیروی حسین و صبر زینب را از این سنگ فرش های متبرک به خویشتن جذب کنی،آرام و متین به سوی حرم حسین قدم بر می داری واشک می ریزی تا خود را روبروی باب حسین برسانی و چون به اینجا میرسی و چشمت به گنبد طلایی حرم می افتد،متبرک می شود،زمزمه های عارفانه ات در میان هق هق گریه ها و تکان تکان شانه هایت اندک اندک گم می شود.آخر اینجا اوج تمام غربت هاست....

به اینجا که رسیده ای،دنیا برای تو تمام شده است..

اینجا کربلا است غمناک ترین شهر تاریخ...

«ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة»

حرکت کشتی نجات آدمیان احتیاجی به دریا ندارد.

این کشتی بر روی قطره اشکی مقدس که برای حسین ریخته می شود، می گذرد.اشکی که از اعماق دل برآید و جان را می شوراند و آن گاه،رهسپار پیشگاه اقدی خداوندی می شود.